Вёска Верабкі

У Азерцах, не далека ад Верабак бык утануў і выплыў у
бяседскім возеры. Гэта значыць есь падземны праход.

Назва Верабкі пайшла адтаго што тут пры будаўніцтве
канала быў карабельны лес і многа баброў.
Многа вараб’ёў было , адсюль назва Вераб’і, Верабкі.

Запісана Стэльмах А.У.
са слоў Шкіранда Таццяны Федараўны,
в. Верабкі, у 1995 годзе


Вёска Крайцы

Назва вескі Крайцы пашла ад слова край.
Куды не глянь на восток - балота, на юг - балота, адным
словам край зямлі.

Запісала у 1995 г. Стэльмах А.У. у в. Крайцы.

Вёска Зорніца.

Шмат стагоддзяў таму назад (між іншым, як і цяпер)
пагойдвалася ў гэтых мясцінах рака, спявала песні берагам,
зачароўвала сваім спакоем і цішынёй. Вось аднойчы
з’явіліся людзі. Яны гналі па рацэ плыты. Ноч паспела ўжо
агарнуць зямлю сваім крылом. Заўсёды вясёлыя і рахманыя
плытагоны стаміліся. Яны вырашылі на ноч спыніцца на
беразе, які прыцягваў нейкай асаблівай прыгажосцю. Зямля
гасцінна сустрэла людзей: шмат знайшлося дзічыны,
птушак, ягад, арэхаў. Але не гэта здзівіла падарожнікаў.
Разам з малочным туманам, які падымаўся над ракой.па
наваколлю распаўсюджваўся прыемны, супакойваючы гук.
Усю ноч людзі не спалі, слухаючы гэтыя незвычайныя песні
. Зоркі, што адбіваліся ад паверхні вады яркімі агеньчыкамі,
проста гіпназавалі плытагонаў. Прыйшла раніца. І зоркі
зніклі, і рака перастала спяваць. Людзі паплылі далей. Але
ў думках яны зноў і зноў вярталіся да зачараванай мясціны.
Кожны раз калі шлях плытагонаў праходзіў паблізу “цуда”,
яны збочвалі з дарогі і слухалі спевы зорак. А самыя
летуценныя, рамантычныя прыехалі на бераг ракі Улы
разам з сем’ямі і заснавалі тут паселішча. Вось так затанулы
скарб – зоркі даў назву вёсачцы.

С. Іванова , “Лепельскі край”, 13.06.2000 г.