Фота: @napalipoli

Маленькая беларусачка)

Я − беларус, я нарадзіўся
На гэтай казачнай зямлі,
Дзе між лясоў і пушчаў дзікіх
Адвеку прашчуры жылі.

Я − беларус, я ганаруся,
Што маю гэтае імя:
Аб добрай славе Беларусі
У свеце знаюць нездарма!

Я − беларус, і я шчаслівы,
Што маці мову мне дала,
Што родных песень пералівы
І зблізку чую, і здаля.

Я − беларус, і хоць сягоння
Яшчэ малы, але скажу:
Я родам з племя непакорных
І прад бядой не задрыжу!..

(Н. Гілевіч)

Не ведаю, чаму так часта сніцца
На Тураўшчыне вёска Верасніца,
Над Прыпяццю зімовыя дубы,
У пасівелым небе — галубы,
Гладышкі і даёнкі на платах,
Гарбузніку і канапляны пах,
Каляндры і завялых мальваў подых,
І шум сухога лісця на гародах,
На беразе засмоленыя лодкі
І на вірах лілеі, быццам сподкі,
Гайдаюцца на загусцелай хвалі,
Дажджынкі, як крыштальныя каралі,
Звіняць на затуманенай вадзе,
Зажураны па вішаі ідзе
Падбіты бусел адзінокі
І з сумам пазірае на аблокі,
Што праплываюць нізка-нізка,
Між імі, як ружанцу нізка,
Спяшаюцца у вырай журавы,
Каб прыляцець да першае травы.
Ім наўздагон ракітніка кусты,
Як каляровыя паштоўкі, шлюць лісты.
Не ўспомню, колькі прастаяў гадзін
Я над асенняй Прыпяццю адзін,
А і дагэтуль часта сніцца
У вераснёвым цвеце Верасніца.
Яе прыпеўкі, радасць і тугу
Забыць ніколі не магу.

1996Сяргей Грахоускi